Dear Mr. President

5 november 2008, Barack Obama is tot nieuwe president van Amerika gekozen. U juicht? Wacht u nog even aub! Want de eerste zwarte president mag zijn intrek nog niet nemen in het Witte Huis. Erger nog, tot 20 januari zit ene George W. Bush Junior er nog steeds. Bush heeft in zijn 8 jaar aan het hoofd van de wereldmacht –militair dan toch- niet direct een ‘normaal’ presidentschap achter de rug maar wereldschokkende beslissingen kan Bush nu niet meer nemen. Ach, juicht u misschien toch maar voorzichtig; De president heeft het tenslotte te druk met afscheidsspeeches, rondleidingen in het Witte Huis en het ontwijken van schoenen!

Het begon allemaal bij de Amerikaanse verkiezingen in 2000. Al Gore –de latere Mr. Greenhouse himself- werd nipt verslagen in één van de meest gecontesteerde verkiezingen ooit. De pers liet echter de winnaar uitroepen nog voor de stemmen officieel geteld waren en Bush kon zijn grijns van vreugde bovenhalen. President Bush zou een schijnbaar ‘normaal’ presidentschap tegemoet gaan ware het niet dat een aantal terroristen, popidolen en Wall Street er anders over beslisten.

De terroristen kent u ondertussen, sommige al wat beter dan andere. In ieder geval moest Bush na 9/11 door die terroristen reageren op een kordate manier. En kordaat was hij! Zijn antwoord was niet alleen logischerwijs de FBI, CIA  en alle andere ‘secret services’ uit te doen rukken, maar hij besloot ook nog eens de hele ‘American Army’ naar de plaats delict te zenden. Afghanistan en later Irak werden versmacht door de Amerikanen en hun bondgenoten. Afghanistan werd ‘bezocht’ om het te zuiveren van T&T; Terroristen en Taliban, Irak voor tja… de bevordering van Q8, Shell, Texaco en de Amerikaanse economie. 

Of gelooft u nog de fantasie over kernwapens die Bush en Blair u krachtig vertelden? Ja? Echt? Stelt u zich dan de volgende vraag eens; Zijn 150.000 Amerikaanse soldaten zo blind dat ze nog steeds geen enkel kernwapen hebben gevonden? Hmm, ‘okay’ je weet maar nooit; Misschien duiken ze ooit nog wel op, liefst in de juiste handen. Ondertussen wachten we nog steeds op het bestofte document met onvervalste bewijzen van wapens dat ergens op het bureau van Downing Street zou liggen.

Tegelijk met de geloofwaardigheid van Bush dook uiteraard ook zijn populariteit naar een dieptepunt. De Amerikaanse dollar volgde trouw zijn opperbevelhebber en de Amerikaanse en wereldwijde economie ‘crashte’;  De aandelen van Q8, Shell, Texaco en vele anderen volg(d)en terwijl de olieprijzen de pan uitswingen.

Niet de Democraten reageerden het hevigst op de regering Bush, maar wel de Singer/Songwriters lieten van zich horen. De concurrentie van militante groeperingen in het maken van videoclips werd blijkbaar te zwaar om stil te blijven zitten. Al Jazeera zond zoveel ‘clips’ de ether in dat TMF en MTV als het ware wel moesten reageren. De liedjes tegen het beleid en de oorlogen van Bush werden beroemd door hun boodschap. Pink ('Dear Mr. President'), Greenday en U2 ('The Saints Are Coming'), Pennywise ('God Save The USA'), Sum 41 ('Morron'), The Offspring ('Baghdad'), Eminem ('Mosh'), … De voorbeelden van artiesten uit alle genres –de 1 al wat kwaliteitvoller dan de andere-  met songs en bijbehorende videoclips zijn talrijk.

De teksten van de liedjes zijn vaak hard maar origineel. Mijn persoonlijke favoriet komt uit The Bush Boys door The Mammals: “You won't believe what the Bush boys bought. Hush little baby, don't you cry. Daddy's gonna buy you an alibi." Ongetwijfeld stond het op de iPod van de dochters van Bush. Want een beetje rebels zijn kan geen kwaad, ook al is je vader nog voor even de president van Thé United States of America. 

Wereldcrisis: Een winnaar en veel verliezers

De wereld draait door. Zeker in de financiële wereld lijkt dat het geval te zijn. De globale economische crisis is niet uit het dagelijkse nieuws weg te slaan. Beurzen die instorten, banken die nationalisering nodig hebben, crisisraden van Europa en een Amerikaanse presidentskandidaat die er zijn voordeel uit haalt.

Het begon allemaal in de Verenigde Staten. De economie draait daar al een tijdje vierkant en dat blijkt uit tal van situaties en gebeurtenissen. Zo bezorgen de oorlogen tegen het terrorisme de Amerikaanse belastingbetaler nog steeds meer angst voor hun loon dan voor de terroristische aanvallen zelf. Ook de werkloosheid swingt de pan uit.; In amper 2 maanden verloren ca. 141.000 Amerikanen hun baan. Ook de dollar is al een hele tijd op zijn laagste waarde. We schrijven echter nauwelijks 2 maanden geleden dat aftredend president George Bush een echt drastisch economisch plan voorlegde aan de Senaat. Het plan werd aanvankelijk weggestemd maar de vraag blijft waarom de Amerikaanse regering pas dan met een plan op de proppen kwam om de crisis tegen te gaan. Economische experts waarschuwden al langer voor een crisis. Pas wanneer een aantal American Citizens hun huis aan het verliezen waren, Wall Street alarm sloeg en de banken kopje onder dreigden te gaan, schrok men wakker.

Ook de Europese economie bleek kwetsbaar. IJsland staat zelf op de rand van het bankroet. De aandeelhouders zagen de bui misschien wel al langer hangen maar zo’n globale crisis bleek ook voor hen onverwacht. ‘De ergste crisis sinds de jaren 30’ was overal te horen. De angst voor recessie is er nog reëel.
Fortis en Dexia bleken dan weer de grootste Belgische probleemkinderen. Zelf Jean-Luc Dehaene meldde zich op het front. Opmerkelijk, bij de zaak Fortis was Dehaene nog nergens te bespeuren. wanneer Dexia negatief in de actualiteit verscheen echter, beslistte Dehaene zijn clubkleuren te willen beschermen. In België lijkt de crisis nu ondertussen tijdelijk bedwongen door de ingrepen van de regering, Europa echter ging, voorlopig nog steeds vruchteloos, op zoek naar een algemeen reddingsplan. De eenheid was echter opnieuw ver zoek.
-----------------------------------------------------
Werd er dan niemand beter van de economische crisis? De spaarders, de banken, de regeringen, de beurzen, … zagen allemaal het einde van de lijdensweg niet.
Barack Obama daarentegen lijkt misschien wel 1 van de ‘winnaars’. Daar waar voor het volledig instorten van de aandelen John McCain nog een echte concurrent leek te zijn in de peilingen, plukt Obama nu nog steeds de voordelen uit het falen van de Republikeinse regering. McCain mag dan wel letterlijk tegen Obama zeggen dat hij niet Bush is, de publieke opinie zoekt de oorzaak van de crisis bij de partij waar hij onlosmakelijk aan verbonden is.

Het is uiteraard niet alleen de economie die Obama naar het presidentschap lijkt te stuwen. Obama toonde tijdens de Democratische voorverkiezingen bij momenten nog wat arrogantie en incompetentie. In het duel met McCain echter gaf Obama een waardige, bijna presidentiële indruk. Dat beeld werd bevestigd tijdens de debatten tussen de twee kandidaten. Een in het laatste debat zeer agressieve McCain kon zijn opponent nooit doen wankelen. Obama reageerde rustig maar gedecideerd op alle vragen en aantijgingen. Hij straalde zelfverzekerdheid uit en ook inhoudelijk bleek Obama niet de onervaren kandidaat die McCain zo graag wilde afschilderen. McCain mag dan wel meer ervaring hebben, de vloeiende stijl van Obama slaat beter aan dan de pizzicato van de veteraan. McCain lijkt dan ook een oudere versie van Bush, hoe hard hij ook ontkent. Na de debatten tussen de twee kandidaten leek Amerika dan ook voor Barack Obama te kiezen. Daar lijken zelf Sarah Palin en de ondertussen beroemde Joe The Plumber weinig aan te kunnen veranderen. Integendeel, als ook Republikeinen als Colin Powell Barack Obama ’s kant van de verandering kozen bleek McCain steeds verder van het presidentschap van een land in crisis af te staan.

In de laatste rechte lijn naar 5 november groeide de voorsprong van Obama alleen maar. In die mate dat McCain zelf een aantal traditioneel Republikeinse bolwerken uit handen zal moeten geven. Voor alle waarnemers lijkt het dan ook zeker dat Barack Obama de eerste zwarte president van de Verenigde Staten van Amerika wordt. De Democraten hebben in het verleden echter vaker bewezen dat ze in staat zijn gewonnen veldslagen toch nog te verliezen.
“The Democrats are used to snatching Snatch Defeat from the Jaws of Victory” dixit Obama zelf. Als de Democraten er echter in slagen om deze overwinning nog uit handen te geven, dan zou de grootste verrassing van de 21ste eeuw nu reeds een feit zijn.

Long time No see

Het is al even geleden sinds deze blog een nieuw artikel zag. Sinds het laatste artikel ‘the Boss is back’ is er veel gebeurd op deze aardbol. Niet alleen heeft Armstrong wel degelijk voor Astana en de Giro gekozen, we zagen ook meer wereldschokkende dingen. Uiteraard waren er de economische crisis, de Amerikaanse verkiezingen, Congo en de Belgische regering maar ook NSV, CERA, WWF, SP.a en BHV.
Binnenkort blikken we dan ook terug op een aantal opvallende actuele zaken die het nieuws haalden de voorbije maand. Waarbij we met veel plezier voorbijgaan aan het ontslag van Goedele Liekens, Veronique De Cock als Bond-Girl en Ignace Crombé in het algemeen.

'The Boss' is back

The Boss doet het weer! Lance Armstrong keert zijn pensioen de rug toe en keert terug als professioneel wielrenner. Hij gaat koersen én wil zijn Tour nog eens rijden. 3 jaar na zijn afscheid op de Champs-Elysées verrast de 7-malige tourwinnaar iedereen. Of toch niet iedereen, laat staan zichzelf...

Laat het duidelijk zijn, Armstrong keert niet zomaar terug om anoniem mee te rijden in het peloton(alsof dat ooit mogelijk zou zijn). Nee, Lance keer terug om de kankerproblematiek in de wereld meer aandacht te geven met zichzelf als uithangbord. "Even een paar wedstrijden meerijden voor de publiciteit om dan weer naar het leven na het wielrennen te gaan" denkt de slecht geïnformeerde buitenstaander dan spontaan. Vergeet niet dat het hier om Lance Armstrong gaat! Diezelfde Armstrong won 7 MAAL de Tour de France en stond vooral bekend om zijn keiharde, perfect uitgekiende voorbereiding en zijn winnermentaliteit die hem onverslaanbaar maakte. Alex Zülle, Jan Ullrich, Ivan Basso, Joseba Beloki, Alexander Vinokourov, Alejandro Valverde, Marco Pantani, allen beten ze hun tanden stuk op die stugge Amerikaan die hen zo vaak achterliet, gezwind zijn kleinste tandwieltje ronddraaiend op een 'colletje' als de Mont Ventoux.
We hebben het hier ook over de Amerikaan die het gevecht tegen teelbalkanker won en die zich al jaren inzet om anderen te helpen in hun gevecht. The Boss heeft zijn manier om de kankerproblemen in het nieuws te brengen: Koersen. En laten nu net vriend en vijand weten dat aan de eindmeet het meestal Armstrong is die de koers wint.

Vriend en vijand beseffen dat de terugkeer van Armstrong niet zomaar is om nog vlug een Tourtje door Frankrijk mee te pikken. Zijn tegenstanders komen dan ook vooral uit Franse hoek. De Fransen waren nooit bijster gelukkig dat een Texaan 'hun' koers jaar na jaar overheerstte. De Franse pers deden er dan ook alles aan om Armstrong het leven zuur te maken. Doping was uiteraard het makkelijkste medium om een winnaar als Armstrong tegen te gaan. Ondanks zware verdachtmakingen werd nooit bewezen dat Armstrong schuldig was. Hij ontkende dan ook met klem alle beschuldigingen.

Nu the Boss zijn terugkeer wil maken in het profpeloton zijn vooral de Fransen er vlug bij om Armstrong aan te vallen. Hij zou zijn sport belachelijk maken door terug te komen. Als Armstrong in 2009 meestrijdt voor de Tourzege zal hij zijn tegenstanders onbewust even door de grond doen zakken. Stel je voor dat een 37-jarige gepensioneerde Texaan hen opnieuw voorbijraast... Velen vragen zich dan ook af of het wel rechtmatig is dat Armstrong zomaar terug kan keren in het professionele circuit. Opnieuw was de pupil van Johan Bruyneel de wielerwereld te vlug af. Armstrong deed dit jaar nog mee aan een mountainbikewedstrijd waarvoor hij zijn bloedwaarden moest doorgeven. Dit geeft hem volgens de UCI het recht om weer mee te dingen in zijn Tour. Armstrong werd 2e in de race trouwens...

Voor welke ploeg zal hij dan rijden? Ongetwijfeld zal dit gebeuren onder de vleugels van mentor Bruyneel. Bij Astana dus? Probably, maar of ze hem daar graag zien komen is maar de vraag.
Als Armstrong, ongetwijfeld scherp, klaar zal staan op het startpodium van de Tour de France is het om te winnen, wat er ook gezegd wordt. Er staat echter ook ene Alberto Contador te springen om zijn 2e Tour te winnen. Ook Levi Leipheimer wil eindelijk wel erkenning van het grote publiek. Wil Astana wel met 2 of 3 kopmannen aan de start staan?
De eerste opdracht voor Lance Armstrong in zijn Astana-trui is dus duidelijk.
‘The Boss’ zal moeten tonen dat hij zijn bijnaam nog steeds waardig is.

A Fresh Start

Goeiemorgen/middag/avond,

Bij het opstarten van deze nieuwe blog hoort uiteraard een kleine introductie.
Kort bij het begin van mijn eerste academiejaar is de spanning groot en de nood om dit te uiten evenwaardig. Dit nieuwe academiejaar betekent voor mij ook een nieuwe studie, nieuwe omgeving en in het algemeen een nieuwe uitdaging.
Als student geschiedenis wil ik eerst en vooral slagen en me voorbereiden op de toekomst maar ook me goed amuseren. Deze blog zal waarschijnlijk wel verbonden zijn met mijn studies maar zal vooral gaan over mijn interesses, de actua en discussiepunten van het moment. Reacties zijn dan ook altijd welkom!

Sören

Dare to Think, Dare to Blog